ΣΤΙΣ ΒΟΡΕΙΕΣ ΚΥΚΛΑΔΕΣ

ΑΛΙΕΥΤΙΚΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ

Χρόνια ακούγεται ότι τα ψάρια στο Αιγαίο αλλά και σε άλλες θάλασσες ελαττώνονται. Το βιώνουν οι ψαράδες από τις μικρές ποσότητες ψαριών που αλιεύουν σε σύγκριση με προηγούμενα χρόνια. Το διαπιστώνουν και οι καταναλωτές από τις περιορισμένες ποσότητες και τις ακριβές τιμές.

Μια διαπίστωση που παρέμενε χωρίς αντιμετώπιση. Από φόβο , από άγνοια, από έλλειψη πολιτικής βούλησης το πρόβλημα διογκώθηκε λαμβάνοντας και κοινωνική διάσταση…

Στην αλιεία δραστηριοποιούνται δύο μορφές αλίευσης: η παράκτια και η «βιομηχανική» (μηχανότρατες και γρι-γρι).

Όρια αλιευτικού καταφύγιου

Οι μηχανότρατες και τα γρι- γρι έχουν έναν μεγάλο σάκο που σαρώνει ότι θαλασσινό συναντήσει στην πορεία του. Τα μη εμπορικά ψάρια (τα μικρά ψάρια) τα απορρίπτει στην θάλασσα νεκρά και είναι τουλάχιστον η μισή ποσότητα του αλιεύματος. 

Ο παράκτιος αλιέας χρησιμοποιεί στατικά δίχτυα που αφήνονται στον πάτο της θάλασσας και με μορφή ενέδρας συλλαμβάνει ψάρια ελεγχόμενου μεγέθους. Χρησιμοποιεί και παραγάδια που είναι επιλεκτική αλιεία.

Η αναθεώρηση της ΚΑΛΠ (Κοινοτική Αλιευτική Πολιτική) και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έθεσαν προϋποθέσεις που συμβάλλουν στην ανάκαμψη των ψαρικών αποθεμάτων και την  ορθολογική διαχείρισή τους. Ένα μέτρο είναι τα αλιευτικά καταφύγια όπου δεν μπορούν να αλιεύουν οι μηχανότρατες και τα γρι- γρι. «Τους παράκτιους αλιείς κανείς δεν θα τους σταματήσει να αλιεύουν και κανείς δεν το θέλει αυτό στα αλιευτικά καταφύγια», μας δήλωσε ο αλιέας Δημήτρης Ζάννες, από το Κόρθι και μέχρι πρόσφατα Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Συλλόγων Παράκτιων Αλιέων Νοτίου Αιγαίου. «Οι Ευρωπαίοι αλιείς πρέπει να αφήνουν ψάρια για να μπορέσουν να αναπαραχθούν. Επιτυγχάνεται με επιλεκτικά εργαλεία. Μεγαλύτερο  «μάτι» στα δίχτυα και μεγαλύτερα αγκίστρια στα παραγάδια. Πρέπει να αφήνουμε τα ψάρια να φτάνουν σε ηλικία αναπαραγωγής, ο Σαργός, για παράδειγμα, αλλάζει φύλο μετά τα 23 εκατοστά μήκος. Οι περισσότεροι ψαράδες δεν τα γνωρίζουν αυτά, η γνώση τους είναι μόνον εμπειρική και τα μέτρα καταστολής που τους επιβάλλονται χωρίς εξήγηση»

«Η παράκτια αλιεία για τις νησιωτικές και παράκτιες περιοχές αποτελεί διέξοδο για εργασία. Προσφέρει προϊόντα υψηλής διατροφικής αξίας. Αποτελεί μέρος της τουριστικής εικόνας, αφού τα 7/10 των φωτογραφιών έχουν σχέση με την αλιεία. Είναι και κομμάτι της πολιτισμικής μας κληρονομιάς».

«Διαρκή επιμόρφωση χρειάζονται οι αλιείς. Να αλλάξουμε τρόπο λειτουργίας. Να κατανοήσουμε τους κανόνες της θάλασσας και να τους ακολουθούμε».

«Επιβάλλεται η συνεργασία με ειδικούς επιστήμονες. Να υπάρξει μια αμφίδρομη σχέση. Αυτοί να επικοινωνούν μαζί μας χωρίς «τουπέ» και να δέχονται να γνωρίσουν την εμπειρία μας».

«Στόχος μας είναι η ορθή διαχείριση των αλιευμάτων και η εξασφάλιση του επαγγέλματος».

«Η τήρηση ημερολογίου αλιείας είναι για τα σκάφη (υποχρεωτικό για όσα έχουν μήκος άνω των 10 μέτρων) έναι καλό παράδειγμα προς ακολούθηση. Να γνωρίζουμε το "τι", "πως" και "που" πιάνουμε τα ψάρια. Στοιχεία αναγκαία για τη σωστή διαχείριση των αποθεμάτων. Τα στοιχεία αυτά αποδεικνύουν τα προβλήματά μας και οι τεχνοκράτες ενεργοποιούνται  εξετάζοντας τα».

«Δεν μπορούμε να πιάνουμε όποτε θέλουμε, όση ποσότητα και ότι είδος επιθυμούμε. Η θάλασσα ανήκει σε όλους τους αλιείς, ερασιτέχνες και επαγγελματίες, αλλά με κανόνες που να είναι σεβαστοί από όλους. Υποχρέωση που οφείλουμε κυρίως στις μελλοντικές γενιές».

ΣΣ. Ο Δημήτρης Ζάννες μας άλλαξε το ρεπορτάζ, προς το καλύτερο. Τον καλέσαμε για να συμπληρώσει την έρευνά μας. Με την σε βάθος γνώση τού  του αντικειμένου, έγινε ο πρωταγωνιστής! Εξελίχθηκε σε συνέντευξη  το… ρεπορτάζ.