ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΑΥΜΑ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΧΡΑΝΤΟΥ
Την Κυριακή, 21 Ιουνίου 2009, τρεις Κυριακές από την Κυριακή των μυροφόρων, μετά τη Θεία Λειτουργία με κάλεσε ο ηγούμενος της μονής πατέρας Ευδόκιμος, να πάω «να βοηθήσω στο Φωτοδότη».
Συνάντησα εκεί πέντε προσκυνητές και φίλους της Μονής που εργάζονταν μαζί με τον πατέρα Αέτιο στην διάνοιξη της κρύπτης και στον καθαρισμό των λειψάνων.
Ο πατέρας Αέτιος, μου είπε, ότι την Κυριακή των Μυροφόρων έκαναν λειτουργία στο Φωτοδότη παρουσία περίπου δέκα προσκυνητών. Είχε αντιληφθεί εδώ και καιρό ο π. Ευδόκιμος αρχικά και το επιβεβαίωσε και ο ίδιος, μια έντονη ευωδία να βγαίνει από την κρύπτη, που τον τελευταίο καιρό είχε αρχίσει να γίνεται ακόμα πιο έντονη. Μετά τη Θεία Λειτουργία, ο ιερέας άνοιξε την οπή στο πάτωμα του ναού και η ευωδία από την κρύπτη πλημμύρισε όλο τον τόπο. Τότε αποφάσισαν να ανοίξουν εξωτερικά τον τοίχο, για να μπουν στην κρύπτη. Όταν πλέον κατάφεραν να ανοίξουν τρύπα στον τοίχο, η ευωδία ήταν τόσο έντονη που έφερνε σχεδόν ζαλάδα στους παρευρισκόμενους. Ο χώρος μέσα στο οστεοφυλάκιο ήταν γεμάτος από ατάκτως ειρημένα, χιλιάδες, οστά και κρανία. Προς έκπληξη όλων, ο χώρος ήταν πάρα πολύ καθαρός (εκτός από χώμα και πέτρες). Υπό την καθοδήγηση του π. Αέτιου ξεκίνησαν οι εργασίες – έβγαζαν έξω τα οστά, και τα καθάριζαν.
Αυτή η εργασία συνεχιζόταν και την Κυριακή που βρέθηκα εγώ στον τόπο αυτό. Καθαρίζαμε το χώρο και σκουπίζαμε τα λείψανα από το χώμα. Ξαφνικά, ήρθε τρέχοντας κοντά μας το μικρό αγόρι που εργαζόταν μαζί μας. Έκπληκτο με ένα λείψανο (κρανίο) στο χέρι μαρτυρώντας με ενθουσιασμό και απορία ταυτόχρονα ότι το συγκεκριμένο κρανίο ανέδιδε, ήδη μέσα στο οστεοφυλάκιο και γεμάτο χώματα, μία πολύ έντονη ευωδία.
ΤΟ ΚΡΑΝΙΟ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΞΕΧΕΙΛΙΖΕΙ ΑΔΙΑΚΟΠΑ ΜΥΡΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΕΚΠΛΗΚΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ
Η πρώτη αντίδρασή μας ήταν συγκρατημένη και κάπως επιφυλακτική. Πήραμε το λείψανο, καθαρίσαμε με ένα πινέλο τα χώματα, το πλύναμε και το αφήσαμε στον ήλιο να στεγνώσει. Αφού στέγνωσε τελείως μέσα στον καυτό ήλιο έγινε σχεδόν λευκό. Αμέσως μετά, άρχισε σιγά σιγά μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας, να αλλάζει πρώτα χρώμα, από λευκό γινόταν κεχριμπαρί, στο χρώμα ανθρωπίνου δέρματος, και σταδιακά άρχιζε να «λούζεται» από μύρο. Η όψη που είχε ήταν αυτή δέρματος σε κατάσταση εφίδρωσης. «Ίδρωνε» μύρο αδιάκοπα, έντονα μπροστά στα μάτια μας, ενώ η ευωδία του μύρου ήταν πάρα πολύ έντονη και αδιαμφισβήτητα αντιληπτή σε όλους όσοι ήμασταν εκεί, ακόμα και σε απόσταση από το εκκλησάκι. Κάναμε προσευχή, ανάψαμε κεράκια και το μεταφέραμε μέσα στο Φωτοδότη.
Μέσα σε λίγες ώρες το λείψανο είχε πλημμυρίσει από μύρο τόσο, που το χαρτί που είχαμε βάλει από κάτω για να συγκρατήσει το μύρο χρειάστηκε να το αλλάξουμε. Δύσκολο να περιγραφεί με λόγια μια τέτοια εμπειρία που δε σταματά στους οφθαλμούς του σώματος. Διαπερνά τους οφθαλμούς της ψυχής, και μιλά στον καθένα με διαφορετικό, συγκλονιστικό τρόπο.
ΕΝΝΕΑ ΜΥΡΟΒΛΥΖΟΝΤΑ ΙΕΡΑ ΛΕΙΨΑΝΑ ΑΠΟΚΑΛΥΦΘΗΚΑΝ ΣΥΝΟΛΙΚΑ
Αυτό ήταν το έκτο μυροβλύζον ιερό κρανίο που βρέθηκε εκείνη την Κυριακή. Πέντε μυροβλύζοντα ιερά κρανία είχαν αποκαλυφθεί έως εκείνη την ημέρα. Συνολικά αποκαλύφθηκαν εννέα μυροβλύζοντα κρανία. Τα πιο πολλά έφεραν σημάδια μαρτυρικού θανάτου. Από εκείνη την ημέρα έως σήμερα, τα Ιερά αυτά λείψανα μυροβλύζουν ανελλιπώς. Κάποιες φορές πιο έντονα, όπως κατά την διάρκεια της Ιεράς Αγρυπνίας που γίνεται κάθε χρόνο, την Κυριακή των Μυροφόρων, σε ανάμνηση της ανακομιδής των Ιερών Λειψάνων.
Δεν έχει γίνει γνωστό ακόμα σε ποιους ακριβώς μοναχούς και ασκητές της μονής ανήκουν. Σίγουρα όμως, βρεθήκαμε, μπροστά σε άλλο ένα θαυμαστό έργο του Θεού, από εκείνα που ανατρέπουν προκλητικά και αδιαμφισβήτητα τους νόμους της αντιληπτής αισθητής Φύσης και καταδεικνύουν, ότι η Αλήθεια είναι ο μόνος δρόμος εξόδου από τους ανθρώπινους στενο-χώρους.
 |
| Από την αγρυπνία που τελέστηκε το Σάββατο, 18 Μαΐου , τη νύχτα προς την Κυριακή των Μυροφόρων |
ΥΓ. Ο Φωτοδότης είναι ο κοιμητηριακός ναός της Ιεράς Μονής Παναχράντου, αφιερωμένος στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Στη μακραίωνη ιστορία της μονής, οι μοναχοί είχαν αρχίσει να θάβουν τους κεκοιμημένους μοναχούς στο κοιμητήριο και αμέσως μετά την εκταφή τους ρίπτονταν στην κρύπτη, κάτω από το ναό, όπου είναι το οστεοφυλάκιο της μονής. Το μόνο άνοιγμα για να εισέλθει κανείς στην κρύπτη ήταν μια οπή στο πάτωμα του ναού, κοντά στο αναλόγιο των ψαλτών, καλυμμένη με παχιά πέτρινη πλάκα. Ως εκ τούτου, αυτή η κρύπτη δεν είχε ανοιχτεί ποτέ, μέχρι και πριν 4 χρόνια, που η έντονη ευωδία παρακίνησε τον ηγούμενο της Μονής, π. Ευδόκιμο να την ανοίξουν.
Τα κρανία τα κράταγες και δεν αγρίευες. Δημιουργούσαν την αίσθηση της οικειότητας.
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλο θα ηταν να αναφερθουν κ τα ονοματα αυτων που ανοιξαν τη πορτα κ οσων ηταν παροντες εκεινη τη μερα κ οχι του αετιου που με τη συμπεριφορα του μονο για παπας δεν λογιζεται
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζοντας το κείμενο, αναφέρει τι της είπε ο π. Αέτιος για το γεγονός. Αν ήταν ο Γιώργος που της είπε το συμβάν αυτόν θα ανέφερε. Το κείμενο παρουσιάζει το γεγονός. Τα μυροβλύζοντα κρανία πρωταγωνιστούν, οι άλλοι συμμετέχουμε στο γεγονός. Η συμμετοχή μας δεν έγινε για να μας γράψει το ΑΝΔΡΟΣ και να μας δουν 500 Ανδριώτες ότι ήμασταν και μεις παρόντες. Αυτός που πρέπει να μας δει μας είδε και μας τίμησε να βιώσουμε το γεγονός πρώτοι. Δεν χρειάζεται κανένα ενδιάμεσο. Το ΑΝΔΡΟΣ ΣΗΜΕΡΑ έκανε το δημοσιογραφικό του καθήκον και δημοσιοποίησε το γεγονός την κατάλληλη στιγμή, και αν δεν με απατά η μνήμη πρέπει να είναι το πρώτο ανδριώτικο μέσον επικοινωνίας που το πράττει.
ΑπάντησηΔιαγραφή